Ik steun de actie van het Primair Onderwijs!

Twee weken geleden mocht ik een hele dag meelopen met Juffrouw Ida, leerkracht van groep 5 op basisschool De Parel. De school nodigt ouders hiertoe uit, om ouders kennis te laten maken met het leven van hun kinderen op school. Hoe verloopt de dag? Wat hebben de kinderen zoal te doen? Welke methodes worden toegepast? Hoe gaat het in de klas? Hoe pakt de juf dat eigenlijk aan, zo´n klas vol? En ik kan het iedereen aanraden.

Ik heb geleerd hoe ongelofelijk belangrijk Ida is voor de ontwikkeling van mijn kind en de andere kinderen in de klas. En ik heb geleerd hoe ontzettend druk juffrouw Ida het heeft. Hoe kan maximale aandacht voor de ontwikkeling van onze kinderen, door die enorme drukte, nou eigenlijk waar gemaakt worden? Ida zou geholpen zijn met meer armslag en daarom steun ik de landelijke acties van het Primair Onderwijs. En daarom ga ik als wethouder Werk, aan de slag met het Primair Onderwijs in Zutphen en Warnsveld, om te zien hoe we samen kunnen werken om de werkdruk van de leerkrachten te verslagen.

Door Ida en alle andere leerkrachten te helpen, bieden wij, als samenleving, die 25 kleine mensjes in haar klas meer kans. Door te investeren in het onderwijs en leerkrachten, investeren we in onze kinderen. Maar waarom vind ik dit?

Individuele begeleiding vraagt meer van leerkrachten
Toen ik op de basisschool zat, had ik klassikaal onderwijs. Mijn leerkrachten praten en wij, kinderen, luisterden. Ieder kind kreeg dezelfde les, dezelfde opdrachten, op hetzelfde tempo en op hetzelfde niveau. Dat is vandaag wel anders en gelukkig maar. Als samenleving vinden wij dat ieder mens uniek is en ook op zijn eigen tempo en niveau moet kunnen leren. In het klaslokaal van Ida zit nu dus geen groep, maar een verzameling aan individuen met eigen leervragen, eigen tempo en eigen leervermogen. Dat vergt juist meer inzet van de leerkracht dan in het verleden.

Passend onderwijs vraagt meer van leerkrachten
Ook zaten er in mijn tijd geen echte zorgkinderen in mijn klas. Er was minder armoede in Nederland, er waren minder kinderen van gescheiden ouders of komend uit complexe thuissituaties en kinderen één of ander zwaarder probleem kregen op andere manieren les. Daarnaast werd er ook minder gevraagd van kinderen. Ook dat is nu wel anders en dat is ook goed, maar moet wel gefaciliteerd worden.
Een inclusieve maatschappij kent namelijk schoolklassen waar alle soorten en maten kinderen bij elkaar zitten en kent ook passend onderwijs. Maar tegelijkertijd vraagt dit onderwijs en deze begeleiding, ‘op maat’ voor ieder uniek kindje op een school, wel weer meer van de leerkracht. De waanzinnige administratieve rompslomp die nodig is voor de aanvraag van extra begeleiding, weegt haast niet op tegen het resultaat van een aanvraag om die begeleiding. 2 uurtjes in de week voor een kind dat echt doorheen zit of veel moeite heeft om mee te komen.. De rest van de uren zijn voor de leerkracht die nog 24 of 28 of soms zelfs 32 kinderen in de klas heeft zitten.

Opvoedkundige taken vragen meer van leerkrachten
Een ander verschil met toen ik op de basisschool zat is de vraag vanuit de maatschappij aan scholen om een deel van de opvoedkundige taken over te nemen en uit te voeren, de vraag om onze kinderen om te vormen tot verantwoordelijke burgers en de vraag om hoge prestaties van onze kinderen. Denk aan een leerkracht die ook de taak heeft om ervoor te zorgen dat een kindje netjes in de wc plast, in plaats van ernaast. Een leerkracht dit ook de taak heeft om ervoor te zorgen dat een kind zich netjes en normaal gedraagt. Een leerkracht die de taak heeft om ervoor te zorgen dat huiswerk op school wordt gedaan, omdat er thuis geen ruimte voor is.
Deze vragen aan scholen hebben veel te maken met de individualisering en met de prestatiedrang van onze maatschappij, maar het is niet eerlijk om deze vragen neer te leggen bij het onderwijs zonder het onderwijs daar fatsoenlijk toe te equiperen. En dan kom ik op het laatste verschil met toen ik op de basisschool zat.

De leerkracht van nu is ook conciërge, muziekleraar, gymleraar en leraar handvaardigheid
Ik herinner mij een conciërge, een muziekleraar, een gymleraar, een leraar handvaardigheid en ook iemand die er speciaal voor jou was als het niet lekker liep thuis. Allemaal mannen en vrouwen die er waren om veel taken uit te voeren, naast het lesgeven wat mijn leerkracht deed. Allemaal mannen en vrouwen wiens banen zijn wegbezuinigd door kabinet op kabinet, waarbij de last voor het uitvoeren van deze taken is verschoven naar die ene Ida voor de klas.

Het resultaat is drukte, te weinig aantrekkelijk perspectief en minder goed onderwijs dan leerkrachten en ouders willen
Het resultaat is drukte voor Juffrouw Ida, een onaantrekkelijk perspectief voor potentiele nieuwe Ida’s, getuige de oplopende tekorten aan basisschool docenten, en minder goed onderwijs voor onze kinderen dan dat we zouden wensen met elkaar. Ida en met haar zo ontzettend veel leerkrachten hebben consequent het gevoel dat zij tekort schieten. Terwijl zij zo graag willen en terwijl wij als samenleving zoveel van ze vragen.

Dat kan anders
Dat kan anders als we met elkaar kiezen voor het ondersteunen van huidige en toekomstige leerkrachten. Laten we er daarom met elkaar voor gaan en er zijn voor al die leerkrachten die opstaan voor hun vak en voor onze kinderen. Een beter salaris en minder werkdruk! Op die manier worden de meesters en juffen van vandaag geholpen en ook die van morgen. Zo’n vreemde vraag is dat toch niet? Volgens mij willen wij namelijk allemaal het beste voor de toekomst van Nederland. En wat is er nou beter dan het investeren in onze kinderen?

En in Zutphen en Warnsveld?
Ik ga, als wethouder Werk met de scholen in het basisonderwijs aan de slag om te zien hoe we kunnen samenwerken. Ik geloof erin dat we door middel van het creëren van nieuwe functies de werkdruk voor de leerkrachten kunnen verminderen. Ik ben benieuwd of het ons ook gaat lukken. Ik hou u op de hoogte!